Είναι κάποιες φορές, σαν αυτή, τώρα που...

ή είμαι τρελή

ή απλά τα mood swings μου είναι πολλά.



Νομίζω το 2ο!


Ίσως δεν είναι και τόσο δύσκολο να ζεις με χαλινάρι. Αν και είμαι πολύ ατίθαση για να συμβιβαστώ, αντιλαμβάνομαι πως μόνο έτσι γίνεται λειτουργικό το θέμα survival.



§1. H Ζωή με τις σπουδές.


Το μότο μου είναι: we can start over again.
Η σχολή μου είναι δύσκολη.


§2. Βάρος.


Μετά από μια μεγάλη περίοδο που μάλλον θα μπορούσες να με χαρακτηρίσεις εθισμένη με το βάρος μου, σήμερα, έχω βάλει περήφανα 6 ολόκληρα κιλά και περιμένω πώς και πώς να τα χάσω.


§3. Γονείς.


Ε ναι. Ε ναι, δεν θα τους ξεπεράσω ποτέ. Και το έχω χωνέψει πλέον.
Μάλλον ασχολούμαι παραπάνω από όσο θα έπρεπε, μάλλον προσπαθώ να βγάλω κάτι από αυτούς που δεν υπάρχει. Γιατί δεν μπορώ απλά να συμβιβάσω το βλέμμα μου;


§4. Σχέση.


<3 could YOU be the one?

Πρόσφατα αναρωτιόμουν, γιατί μου αρέσει η μουσική???


Όταν ήμουν μικρή λάτρευα το «Πλάθω κουλουράκια», ενώ ένα από τα αγαπημένα μου παιχνίδια ήταν να μου κουνάει κάποιος τα κλειδιά για να κάνουν γκλινγκ-γκλινγκ.
Μεγαλώνοντας, έπαιζα με κουδουνίστρες κουνώντας τες ρυθμικά και ταυτόχρονα λάτρευα την ιδέα του χορού, νιώθοντας ότι είναι κάτι πολύ διασκεδαστικό. Στο νηπιαγωγείο μας εφάρμοσαν το σύστημα Orff όπου μπορούσα με μανία να κουνάω τις κονσέρβες με τις φακές μου, δίνοντας το πρώτο κονσέρτο..


Πήρα μέρος σε διαγωνισμό τραγουδιού της Unicef το 1998, ήμουν στην σχολική χορωδία ενώ σε κάποια φάση έμαθα λίγο φλάουτο(?!?!).
Σε ηλικία 10 ετών ο πατέρας μου με πήγε στο Ηρώδειο να ακούσω ιαπωνικά τύμπανα και μεγαλώνοντας προτιμούσα να διαβάζω Metal Hammer από άλλα περιοδικά για κορίτσια. Στην οικογένεια μου άκουγαν από κλασική μουσική μέχρι soul και από Νέο Κύμα μέχρι Rolling stones και Led Zeppelin. Και από τον μεγάλο μου ξαδερφό έμαθα να βλέπω MTV και να ακούω πράγματα που στιγμάτισαν μία γενιά πριν από μένα (έχουμε και 8 χρόνια διαφορά!).


Για αυτό και μου αρέσουν οι Stereophonics και οι Depeche mode. Για αυτό θυμάμαι το video clip των Europe που συνδέθηκε με το ευρωπαϊκό του 1987. Για αυτό ένας από τους πρώτους μου έρωτες ήταν ο Kurt Cobain και το αγαπημένο μου τραγούδι από τους Metallica είναι το One. Και ταυτόχρονα, τραγουδούσα «Ασ’ το μπιστολάκι-λακι-λακι λακι..» όταν έβλεπα το I should be so lucky της Kylie Minogue και το πρώτο μου αγγλόφωνο κομμάτι που έμαθα αυτολεξί ήταν το Under the Bridge των Red Hot Chilli Peppers.


Θα μπορούσα να το πάω πολύ μακριά: ότι έρευνες επιβεβαιώνουν το πόσο η μουσική βοηθά στην ανάπτυξη κάθε έμψυχης ύπαρξης και ότι στην ουσία από έμβρυα αντιδρούμε διαφορετικά στα μουσικά ερεθίσματα (βλέπε νανουρίσματα). Εγώ, δεν μπορώ να ζήσω χωρίς μουσική μέσα στη μέρα μου!! Και παρόλο που έχω διαμορφώσει τις προτιμήσεις μου, νιώθω πολύ τυχερή που διατηρώ μια ανοιχτή άποψη για κάθε τι που περιέχει ντο-ρε-μι. Στην τελική............................................, έχω περάσει καλά και σε κάτι οικογενειακά γλέντια με λαϊκά άσματα..



Ερώτηση: Πόσοι από εσάς είδατε σε 1η μετάδοση την μικρή Britney στο Disney Club???

So, το καινουργιο post δεν εχει καποιο συγκεκριμενο λογο υπαρξει εκτος απ το να εξυμνησει την τελευταια μου ανακαλυψη η οποια εχω να δηλωσω ειναι σουπερ ντουπερ νοστιμοτατη (νταξει δεν ειναι και Jared Leto αλλα τρωγεται μια χαρα) και ακουει στο ονομα...Andrew Garfield!!!



Αυτο το μαναρακι λοιπον παιζει στο Social Network που λογικα πολλοι θα είδατε φέτος, αλλα εκτος απο αυτο εχει παίξει σε πολυυυ καλύτερες ταινίες όπως το Never Let Me Go αλλα και τη φοβερότατη ταινιάρα που μόλις είδα, Boy A η οποια πραγματικά αξίζει να την κατεβάσει όποιος συνεχίζει να διαβάζει αυτό το post μέχρι τώρα...(καλαα εε...φουλ βρετανική προφορά και Ε χαπάκια μέσα σε μια ταινία..εχει μπει ήδη στα favorites!!! ;D)







Τρεχααατε καλε να δειτε την ταινια...και μεχρι να κατεβει δειτε αυτο το σουπερ videaki με την αγαπημενη μου ισως σκηνη---> (μαναρι+χαπακι..ξερετε τι λογης;P+γλυκος ατσουμπαλος χορος σε underground καταστασεις=LOVE.<3)


Ααααααχ.

Ανάμεσα στα σημαντικά resolutions που έθεσα για τη νέα χρονιά( να με κάνει follow στο twitter ο Jared Leto,/ να μάθω ποιος κάνει το γαλλικό μανικιούρ στις κυρίες που πουλάνε κοσμήματα στο astra tv κ.α.), αποφάσισα να καταπολεμήσω το άγχος της καθημερινότητας. Για το σκοπό αυτό δεν θα ξαναπάω στο σούπερ μάρκετ.
Δεν θέλω να ξυπνήσω δραματικές μνήμες, αλλά είμαι σίγουρη ότι ο καθένας από μας έχει βιώσει μια τουλάχιστον στιγμή πανικού ως παιδί, με τη μάνα του να τον αφήνει στην ουρά του ταμείου, λέγοντας: «Αχ, μισό λεπτο, μείνε εδώ μην χάσουμε τη σειρά μας, κάτι ξέχασα να πάρω» και έπειτα να εξαφανίζεται στους διαδρόμους για μια αιωνιότητα και μια μέρα. Φυσικά, στην εκπνοή του χρόνου πάντα κατάφερνε να εμφανιστεί αλλόφρων με το ξεχασμένο χαρτί υγείας στο χέρι.


Αλλά και τώρα που είμαι κοτζάμ γαϊδούρα , το σούπερ μάρκετ με φρικάρει και με το που φτάνω στο ταμείο, οι πιο παρανοϊκές σκέψεις αρχίζουν να με δηλητηριάζουν: «Στέκομαι στην ουρά που προχωράει πιο γρήγορα ή μήπως να πάω στην διπλανή? Έχω αγοράσει τα πιο συμφέροντα πράγματα? Γκαντάμιτ, ξέρω βαθιά μέσα μου ότι ανάμεσα στα ράφια υπήρχαν προσφορές και μικροκουπονάκια με δώρα και ειδικές τιμές που ποτέ δεν εντόπισα.
Αυτή η κυρία γιατί με κοιτάει έτσι? Θέλει να της παραχωρήσω τη θέση μου επειδή κρατάει μόνο δυο πακέτα μακαρόνια? Κι αν την αφήσω να περάσει μπροστά και με βρίσουν οι από πίσω? Αυτό το 8χρονο παιδάκι μπροστά μου γιατί είναι μόνο του? Θα γυρίσει η μαμά του εγκαίρως από τη ζούγκλα των διαδρόμων ή θα την περιμένουμε 10 ώρες καθώς αυτό θα παθαίνει πανικό? Έχω στην τσάντα μου μια σοκοφρέτα από χθες, λες να νομίζουν ότι την έκλεψα από εδώ? Πως θα τους αποδείξω ότι την έχω από χθες, μήπως να τη δαγκώσω κρυφά να φαίνεται χρησιμοποιημένη?»


Νομίζω θέλω τη μαμά μου. Και ας με παρατάει στην ουρά ακόμα και σήμερα.

Αυτό που κατάλαβα


το giggle σου


στη ζωή σου


θα το δείξεις παντού


Αν όχι παντού σίγουρα σε πολλούς


Κάποιοι θα το καταλάβουν,
Κάποιοι θα το αγαπήσουν,
Και κάποιοι απλά θα το προσπεράσουν.


Κάθε μα κάθε βράδυ


το giggle σου θα ναι εκεί


Είτε είσαι μεθυσμένος και χιλιοφασωμένος


Είτε είσαι απογοητευμένος και λες οτι απο δω και μπρος θα γίνεις τσούλα


Είτε απλά ακούς alanis morissette και κλαις για κάτι το οποίο ήταν να ρθει, ήρθε ή θα έρθει σήμερα, αύριο ή και ποτέ..




Ποτέ.


Ζήσε το κάτι
Οτι και να ναι
Μικρό
Μεγάλο
Ασήμαντο
Ή σημαντικό
Ροζ
Μπλε
Πράσινο
ή καφέ στο χρώμα του σκατού




ΖΗΣΤΟ!


Ως το τέλος
Γιατί το giggle σου θα είναι πάντα εκεί
Αυτός όμως όχι.

Μερικές φορές είμαι σίγουρη ότι δεν ανήκω εδώ. Ή μάλλον ότι κάλλιστα θα μπορούσα να είμαι εξωγήινος.


Μετά υπάρχουν και οι φορές που σκέφτομαι ότι έχω μια γυάλινη μπάλα σαν αυτή που η Sandy (του Bob) χρησιμοποιεί για να αναπνεύσει κάτω από το νερό.
Νομίζω ότι απλά συμβαίνει στην χώρα ή πόλη ή πλανήτη από τον οποίο έρχομαι να είναι άλλοι οι κώδικες επικοινωνίας. Όταν με ξεπάγωσαν στο "εδώ", συνέχισα την παλιά μου ζωή και γλώσσα.



Ε πες το ντε!



Έτσι μου φαίνεται μεταξύ άλλων πολύ φυσιολογική η τώρα κατάστασή μου: κάθομαι κάτω από το γραφείο μου _γιατί έχει πιο πολύ ζέστη_ με τα μαλλιά πιασμένα με οδοντόβουρτσα και σκέφτομαι ότι, αν μέχρι να τελειώσει το 'Coconut Skins' η μαμά μου δεν με έχει φωνάξει για φαγητό, τότε το βράδυ δεν θα είμαι χαρούμενη.
Θα έχω όμως καλό καλοκαίρι θεωρητικά, γιατί έτσι πάει, εφόσον είχα σχετικά μέτρια Χριστούγεννα. E?



κλπ.
Πρέπει να το πάρω απόφαση


Btw, welcome to the blog people ;)


[Όποιος απο αυτούς που διαβάζουν περιμένει κάποιου είδους περαιτέρω επεξηγήσεις, εισαγωγικά σημειώματα ή οτιδήποτε παρεμφερές που να αφορά τη δημιουργία αυτού του blog, don’t bother. Και δεν το εννοώ με υπεροπτικό υφάκι, απλά ενημερώνω οτι όπως έλεγε και η κ.Χρυσοχού στο tiny μυαλουδάκι μου εξελίσσεται ένα «κράμα αλεπάλληλων σουρεαλιστικών πυροτεχνημάτων» (η οποία μου έβαλε απλόχερα 18,5 στα Κείμενα και την ευχαριστώ απεριόριστα για αυτό – εε, δεν ήταν και οτι πιο φυσιολογικές οι απαντήσεις που διάβασε η καημένη για τη Σονάτα του Ρίτσου!) κάτι λοιπόν ανάμεσα στο Inception και τη Λάμψη του Φώσκολου που σημαίνει οτι σπάνια θα χρησιμοποιήσει κανείς τη λέξη λογικό όταν θελήσει να κάνει comment σε κάποιο post. Και τέλος να ξεκαθαρίσουμε ένα πρωταρχικό και σημαντικότατο πράγμα: όποιος τολμήσει και πει κακό πράγμα για τους θεούς Kings of Leon, το Glee ή οτιδήποτε έχει σχέση με την Αγγλία και το Λονδίνο τον γάμησα. Αυτά. ;P ]