Starbucks - Βρετανικό Μουσείο, Λονδίνο, 2006
περιμένοντας στν ουρά, η πωλήτρια με ρωτάει επανελλειμένα εαν θέλω σαντιγί στο freddofrappumochachocola-καιοτιδηποτεαλλοcino μου, καθώς εγώ "ταξιδεύω" αφηρημένη στη θέα του μικρού πράσινου πάρκου απέξω που στέκεται εκεί απλά μουσκεμένο και αδειανό, αγνοώντας την τεράστια-για-το-starbucks ουρά των βιαστικών businessmen και businesswomen που περιμένουν απο πίσω μου...




Υπάρχουν κάποιες στιγμές που απλά...
καταλήγεις στα παλιά
αγνοείς όσα επιδεικτικά μέχρι χθες παρουσίαζες ως κατορθώματα ζωής
γίνεσαι πάλι μαύρο, μουντζουρωμένο χαρτί συνειδητοποιώντας οτι η 'νέα σελίδα' που υποτίθεται ότι γύρισες ήταν απλά το τέλος του τετραδίου.

μπαίνω σε σκέψεις και αναρωτιέμαι...




έχουμε δεύτερες ευκαιρίες στη ζωή;
και αν ναι, πόσες;
τελειώνει ποτέ το τετράδιο με τις λευκές σελίδες μας;





Είμαστε γεννημένοι να κάνουμε λάθη. Πιθανά μαθαίνουμε από αυτά, αν και η ιστορία έχει δείξει ότι σπάνια κάποιος δε θα επαναλάβει το ίδιο λάθος. Δεν είναι δύσκολο να νομίζεις οτι προοδεύεις αλλά στην πραγματικότητα να χτίζεις σε λάθος θεμέλια. Αντίθετα είναι πολύ εύκολο, η νέα σου ζωή, παρ'ότι δεν έχει καμία σχέση με αυτό που ονειρευόσουν, να είναι τόσο βολική που με δυσκολία θα την άλλαζες (πλέον).




Κάπου εδώ υπεισέρχεται ο παράγοντας του 'πλέον'.




Πότε έιναι 'πλέον αργά' για ένα νέο ξεκίνημα;
υπάρχουν όρια ή μπορείς απλά να συνεχίσεις αέναα να μουσκεύεις τη σελίδα σου σε χλωρίνή;



απογοήτευση, θυμός και προσπάθεια (σε έναν φαύλο ίσως κύκλο) ή συμβιβασμός, σταρχιδισμός και βόλεμα;



Υπάρχουν πολλές εναλλακτικές προσεγγίσεις με τις οποίες δεν ασχολούμαι (τουλάχιστον προς το παρόν) μιάς και τώρα στο μυαλό μου κυριαρχούν αυτά τα δύο, σαν ένα ισχυρό, μαγνητικό δίπολο.



αρκτική ή ανταρκτική;