Ανάμεσα στα σημαντικά resolutions που έθεσα για τη νέα χρονιά( να με κάνει follow στο twitter ο Jared Leto,/ να μάθω ποιος κάνει το γαλλικό μανικιούρ στις κυρίες που πουλάνε κοσμήματα στο astra tv κ.α.), αποφάσισα να καταπολεμήσω το άγχος της καθημερινότητας. Για το σκοπό αυτό δεν θα ξαναπάω στο σούπερ μάρκετ.
Δεν θέλω να ξυπνήσω δραματικές μνήμες, αλλά είμαι σίγουρη ότι ο καθένας από μας έχει βιώσει μια τουλάχιστον στιγμή πανικού ως παιδί, με τη μάνα του να τον αφήνει στην ουρά του ταμείου, λέγοντας: «Αχ, μισό λεπτο, μείνε εδώ μην χάσουμε τη σειρά μας, κάτι ξέχασα να πάρω» και έπειτα να εξαφανίζεται στους διαδρόμους για μια αιωνιότητα και μια μέρα. Φυσικά, στην εκπνοή του χρόνου πάντα κατάφερνε να εμφανιστεί αλλόφρων με το ξεχασμένο χαρτί υγείας στο χέρι.


Αλλά και τώρα που είμαι κοτζάμ γαϊδούρα , το σούπερ μάρκετ με φρικάρει και με το που φτάνω στο ταμείο, οι πιο παρανοϊκές σκέψεις αρχίζουν να με δηλητηριάζουν: «Στέκομαι στην ουρά που προχωράει πιο γρήγορα ή μήπως να πάω στην διπλανή? Έχω αγοράσει τα πιο συμφέροντα πράγματα? Γκαντάμιτ, ξέρω βαθιά μέσα μου ότι ανάμεσα στα ράφια υπήρχαν προσφορές και μικροκουπονάκια με δώρα και ειδικές τιμές που ποτέ δεν εντόπισα.
Αυτή η κυρία γιατί με κοιτάει έτσι? Θέλει να της παραχωρήσω τη θέση μου επειδή κρατάει μόνο δυο πακέτα μακαρόνια? Κι αν την αφήσω να περάσει μπροστά και με βρίσουν οι από πίσω? Αυτό το 8χρονο παιδάκι μπροστά μου γιατί είναι μόνο του? Θα γυρίσει η μαμά του εγκαίρως από τη ζούγκλα των διαδρόμων ή θα την περιμένουμε 10 ώρες καθώς αυτό θα παθαίνει πανικό? Έχω στην τσάντα μου μια σοκοφρέτα από χθες, λες να νομίζουν ότι την έκλεψα από εδώ? Πως θα τους αποδείξω ότι την έχω από χθες, μήπως να τη δαγκώσω κρυφά να φαίνεται χρησιμοποιημένη?»


Νομίζω θέλω τη μαμά μου. Και ας με παρατάει στην ουρά ακόμα και σήμερα.