Τι γίνεται όταν τα όνειρα σου φοράνε τρέσσα και παίζουν με την τσίχλα τους??



Είναι εκείνο το πρωινό που ένω περπατάς αμέριμνος στο δρόμο(μόλις έχεις ξυπνήσει και είσαι ψιλοχάλιας) συναντάς τη Μαρία, τη Ζωή, την Κατερίνα, το κόλλημα σου, που πριν απο 3-4 χρόνια ήσουν σίγουρος πως ήταν ο έρωτας της ζωής σου. Και κοιτώντας την συνειδητοποιείς πως σου μοιάζςι σχεδόν ξένη. Πώς μάλλον πέρασαν πάρα πολλά χρόνια. Όμως όσο την κοιτάς και το σκέφτεσαι λες οτι είναι αδύνατο να άλλαξε τόσο μέσα σε 2 χρόνια...


Ποια δύναμη λοιπόν είναι αυτή που καταστρέφει τα «κορίτσια των ονείρων» του κάθε αγοριού? Πότε άρχισε το κακό?? Μήπως απο την Εύα, που βαρέθηκε το hippie/rock look του φύλλου σύκης και προτίμησε δερμάτινη φούστα μέχρι το γόνατο? Ή μήπως απο τα παραμύθια που η πρωταγωνίστρια καταλήγει πάντα ντυμένη με φορέματα έτοιμη για γάμο( ή χειρότερα για Κιάμο)?? Και τότε θυμάσαι την πρώτη φορά που την είδες. Θυμάσαι και την παραμικρή λεπτομέρεια. Τα μαλλιά της ήταν μακριά, σπαστά, κάπως απεριποίητα. Φορούσε ένα μαύρο Wesc φούτερ και ένα στενό τζιν. Ακουγε μουσική και όταν τη ρώτησες τι της αρέσει, σου απάντησε Linkin Park, Strokes και Avril Lavigne. Φαινόταν τόσο αυθεντική, τόσο αληθινή που δεν μπορούσες να πάρεις τα μάτια σου απο πάνω της. Δεν το έπαιζε κάποια, ήξερε τι ήθελε και αυτό την έκανε γοητευτική. Ήταν θηλυκή χωρίς να νιαουρίζει, σέξι χωρίς να χάνει το σεβασμό σου και πάνω απ’όλα έιχε άποψη, που δεν φοβόταν να εκφράσει κι ας μην ήταν αυτό που ήθελες να ακούσεις.
Ο χρόνος είναι αμείλικτος...οκ, δεκτό. Αλλα τι είναι αυτό που προκαλεί τέτοια ριζική αλλαγή?? Μέσα σε 3 χρόνια μοιάζει σαν να έχουν περάσει αιώνες. Τα μαλλιά της είναι κατάξανθα και σχεδόν όλα extensions μεχρι τον κώλο. Φοράει μόνο ρούχα που αστράφτουν γιατί λέει πως θέλει να ξεχωρίζει. Όταν ζητάς τη γνώμη της σε κοιτάει και χαμογελάει αμήχανα, σαστισμένα. Προσπαθεί να φανεί σέξι με εκείνο το κατακόκκινο κραγιόν που σου θυμίζει τη γιαγιά σου, και την κάνει να δείχνει σαν κλόουν(δεν είναι και η Ρία Αντωνίου). Μιλάει μονίμως λες και υποκρίνεται οργασμό και το χειρότερο απ’όλα, όταν τι ρωτάς τι μουσική ακούει, σου απαντάει rock, εννοώντας τον Χατζηγιάννη.
Ποιοι είναι λοιπόν οι λόγοι που τα «κορίτσια των ονείρων» μεταμορφώνονται σε wannabe barbies?? Είναι διαδικασία ωρίμανσης, ένα τελετουργικό μετάβασης απο τη μαθήτρια λυκείου στην τελειόφοιτη – ειμαι έτοιμη να γίνω γυναίκα- φοιτήτρια? Είναι η ανάγκη που έχουμε ως άνθρωποι να αλλάζουμε με το χρόνο? Ή ο κρυφός πόθος κάθε καταπιεσμένου κοριτσιού να γίνει «βασίλισσα του χορού»?
Και ενώ όλα γυρίζουν στο μυαλό σου, ενώ τρώγεσαι να της πεις «γιατί θέλησες να αλλάξεις τόσο?», θυμάσαι εκείνη τη φορά που κοιτούσες στο δρόμο μια ντυμένη σαν λατέρνα και σου έτρεχαν τα σάλια. Ή μια άλλη φορά που την πίεζες να βάλει κανα φορεματάκι, καμια γόβα, να γίνει πιο θηλυκή βρε αδερφέ. Ή όταν βλέπατε αγκαλιά τηλεόραση και αναστέναζες οταν έβγαινε κάποιο ξανθό τηλε-φρούτο ( που απο κοντά ουτε καν αποξηραμένο δεν θα ναι). Και τώρα που κατάλαβες, θες απεγνωσμένα να γυρίσεις το χρόνο πίσω. Να της λες κάθε μέρα πόσο όμορφη είναι χωρίς πράσινη σκιά. Πόσο πολύ σου αρέσει όταν διαφωνείτε για τη μουσική και πόσο σέξι βρίσκεις το άχαρο γέλιο της. Και πάνω απ’όλα θες να της ψιθυρίσεις πως δεν ήθελες να την αλλάξεις. Δεν ήθελες να έχεις μια σαν όλες τις άλλες. Ήθελες αυτή, το κορίτσι των ονείρων σου. Γι’αυτό σε σένα Μαρία, Ζωή, Κατερίνα εκεί έξω, μην αλλάζετε για κανέναν παρα μόνον για τον εαυτό σας. Γιατί έτσι γκρεμίζετε το όνειρο κάποιου. :-D


Και επειδή ψιλοθυμήθηκα τον 15χρονο εαυτό μου, θυμήθηκα και ένα απο τα κλασσικά teen αντιπροσωπευτικά-σα-να-μιλάει-για-τη-ζωή-μου-πόσο-με-εκφράζει τραγούδια που έχει κάθε 15χρονο κορίτσι..μπορεί να είναι απλά ένα pop τσιχλοφουσκο-χιτάκι, μεταμφιεσμένο σε "rock" από μια μπάντα με εναλλακρικούς τύπους και κιθάρες και μια γλυκύτατη τραγουδίστρια και καλά αλάνι ντυμένο στα μαύρα, αλλά η αλήθεια είναι οτι το point του τραγουδιού εμένα με εκφράζει ακόμη και σήμερα...why not take a crazy chance??







Btw, ποσο όμορφη μπορεί να είναι εδώ αυτη η καταραμένη η Hilary Duff?? aaaargh, im jealous. :X