Είναι μεσημεράκι Σαββάτου και έχεις μόλις ξυπνήσει. Άλλο ένα πρωινό χάθηκε. Στην κοιλιά σου γουργουρίζει το χθεσινό burger που έφαγες στις 6.30 το πρωί. Το χέρι σου νωχελικά βρίσκει το τηλεκοντρόλ. Το δάκτυλο κινείται μεταξύ του κουμπιού με το νούμερο 8 και αυτού με το 9. Με τα χίλια ζόρια βρίσκεις τη συχνότητα του Star. Οι The Rembrandts παίζουν τις πρώτες νότες του “I’ll be there for you” και έξι γνωστά πρόσωπα πάνω στον πιο χαρακτηριστικό καναπέ της παγκόσμιας τηλεόρασης προσφέρουν απλόχερα το αποτελεσματικότερο αντι-hangover που κυκλοφορεί. Το 1994 ο David Crane, η Marta Kauffman και ο Kevin Bright μαζεύουν έξι νέους ηθοποιούς για να φτιάξουν ένα νεανικό sitcom. Κανείς δεν περίμενε πως αυτή η κωμωδία καταστάσεων θα μετατραπεί στην απόλυτη σειρά της δεκαετίας των 90s. η επιτυχία είναι τέτοια, που στον όγδοο κύκλο οι ηθοποιοί ζητάνε 1.000.000 δολάρια το επεισόδιο για να συνεχίζουν να παίζουν. Ο Ρος, η Μόνικα, ο Τσάντλερ, η Φοίβη, ο Τζόυ και η Ρέιτσελ γίνονται τα πλέον αναγνωρίσιμα πρόσωπα και η σειρά καθορίζει όλες τις τάσεις της αξεπέραστης Νέας Υόρκης. Πολλοί μπορεί να μην ξέρουν ακόμα τι είναι το “Central Park”, ενώ ξέρουν τι είναι το “Central Perk” (η γνωστή καφετέρια της σειράς). Διάσημοι ηθοποιοί θέλουν να κάνουν τουλάχιστον ένα πέρασμα και η σειρά φτάνει στο απόγειο, κερδίζοντας επιτέλους αρκετά βραβεία «Emmy» στην κατηγορία καλύτερης κωμικής σειράς. Από τη στιγμή που προβλήθηκε και έπειτα, δεν έπεσε ποτέ από την πρώτη δεκάδα των ετήσιων τηλεθεάσεων.
Φτάνοντας μάλιστα το 2002 να κατακτά την πρώτη θέση με 94,5 εκατομμύρια τηλεθεατές κατά μέσο όρο σε όλο τον κόσμο. Τι είναι όμως αυτό που κάνει τη σειρά τώρα, μετά από πέντε χρόνια, να φαίνεται τόσο καινούργια? Τι οδηγεί τους ανθρώπους που έχουν δει πολλά από τα επεισόδια πάνω από δέκα φορές να συνεχίζουν να τα βλέπουν με τόσο ενδιαφέρον? Κατ’αρχάς η καλή χημεία των ηθοποιών. Η ατάκα: «περνάμε καλά στα γυρίσματα και αυτό φαίνεται στη δουλειά μας», θα μπορούσε να είναι η απάντηση , χωρίς βέβαια να γνωρίζουμε το παρασκήνιο. Οι «παρέες» είναι σχεδόν πάντα πετυχημένες και ο τρόπος που συνδυάζονται το γέλιο των θεατών με τα αστεία είναι ό,τι πιο ρεαλιστικό έχουμε δει.
Στα δέκα χρόνια τηλεοπτικής προβολής τους παίχτηκαν 218 επεισόδια. Πολλά για να τα θυμάσαι και έτσι όλο και θες να τα ξαναδείς για να ξαναφρεσκάρεις ό,τι έχει σβηστεί από τη μνήμη σου. Το σημαντικότερο όλων είναι η πολλαπλή ταύτιση που νιώθεις. Μία με τους χαρακτήρες και μία με τις καταστάσεις. Δεν υπάρχει άνθρωπος που να μην έχει ζήσει ή να μην ήθελε να ζήσει κάτι από αυτήν την παρέα: το δέσιμο που υπάρχει μεταξύ τους, τις συγκατοικήσεις στα υπέροχα διαμερίσματα της Νέας Υόρκης, τα βράδια με τεκίλα μαργαρίτα, τα φαγητά της Μόνικα και τέλος τη θέαση της ζαχαρένιας Ρέιτσελ ( να δούμε αν θα ξεφύγει ποτέ η Τζένιφερ Άνιστον από αυτό το ρόλο). Οι χαρακτήρες, από την άλλη, είναι το βασικότερο. Είναι τόσο έξυπνοι οι σεναριογράφοι που έδωσαν στον καθένα και ένα γνώρισμα αξιοζήλευτο. Όσες φορές και αν το δεις, είναι δύσκολο να το αποκωδικοποιήσεις. Τι θες να κλέψεις? Το αξεπέραστο χιούμορ του Τσάντλερ, τη νευρωτική οργάνωση της Μόνικα, το σουπερ καμάκι του Τζόυ, το γιούχου της Φοίβης, το nerdiness του Ρος, το ψώνιο της Ρέιτσελ? Στο τέλος όλοι βολεύονται, όλοι είναι ευτυχισμένοι και τα κλειδιά στο διαμέρισμα είναι η ιδανική κατάληξη για κάθε όνειρο – αμερικάνικο και μη – του σημερινού 25άρη. Μία ερώτηση μόνο: τον καημένο τον Τζόυ γιατί δεν τον παντρολογήσανε??


Όλοι ξέρουν πόσο ακατόρθωτο είναι να διαλέξεις καλύτερο στιγμιότυπο απο την επικότερη σειρά 10 χρόνων, αλλά ορίστε ενα μικρό δείγμα που μου ρθε μόλις τώρα..;)