Πέμπτη βράδυ. Το διαμέρισμα μου μυρίζει καπνό. Ζέστανα ένα χαλαρωτικό τσάι με 30 σταγόνες βαλεριάνας.


Καθώς περπατούσα προς το σπίτι σκεφτόμουν. "Όταν κάτι σε ρίχνει, κάνε τέχνη και νίκησε το". Είμαι καλλιτέχνης και έχω 'μαλώσει' με το σημαντικότερο πράγμα στη ζωή μου. Την τέχνη μου. Μου λείπει. Θα την φέρω ξανά στη ζωή μου.


Τώρα τελευταία ξεχνάω, σχεδόν τα πάντα. Η ταινία του μυαλού μου υπολειτουργεί. Μήπως είναι o χειμώνας; Μήπως είναι το άγχος; Στο παρελθόν, πάντως, αυτός έχει υπάρξει 'δημιουργικός λήθαργος', και το κατάλαβα εκ των υστέρων.


Πριν λίγες μέρες ξεκίνησα δουλειά. Οχι τίποτα ιδιαίτερο, βασικά κατι εντελώς κοινότυπο και βαρετό αλλα never mind- ο σκοπός αγιάζει τα μέσα. Περιμένω πως και πως να μπω στην δράση! Σχολή, δουλειά, ιταλικά.. Μου λείπει η καθημερινότητα, η πραγμάτωση μικρών και μεγάλων στόχων, οι φιλοδοξίες. Είναι ωραίο να συμφιλιώνεσαι και πάλι με τον ονειροπόλο εαυτό σου.

Αγαπώ τη χαρά και την καλοπέραση! Θα μου πεις, και σε ποιόν δεν αρέσουν αυτά. Θέλω να είμαι καλά. Ουσιαστικά, όμως.


Πέρασα τις δύο προηγούμενες νύχτες στο κέντρο, από μαγαζί σε μαγαζί, και γυρνώντας σπίτι μετά τις 5 το πρωί, οπότε σήμερα θέλω να κοιμηθώ νωρίς! Και να αφήσω το www.rainymood.com να κάνει τη δουλειά.




Υ.Γ. Είδα σήμερα το "Paper Heart". Το προτείνω ανεπιφύλακτα σε όσους δεν έχουν ιδέα από αγάπη, όπως και εγώ.